ดาวหางคืออะไร

ในอดีตที่ผ่านมา, มนุษย์ได้รู้จักดาวหางเพียงแค่เป็นวัตถุก้อนกลม ๆ ที่ปรากฏบนฟ้าที่ทอดหางยาว. ในประวัติศาสตร์, มีความเชื่อที่ดาวหางเป็นสัญลักษณ์ทางศาสนาและการทำนาย, ถือว่าเป็นทำนายลางร้าย, ทูตของความตาย, และเครื่องมือที่ใช้ทำนาย. ในทางวิทยาศาสตร์, ความรู้เกี่ยวกับดาวหางได้ก้าวหน้าช้าๆ เริ่มต้นตั้งแต่ปี 635 ก่อนคริสต์ศักราชโดยนักดาราศาสตร์จีนที่สังเกตว่าหางของดาวหางชี้ไปทางทิศเดียวกับดวงอาทิตย์.

อย่างไรก็ตาม, ในยุคแรกๆ คนมักมีความเชื่อว่าดาวหางน่าจะเป็นวัตถุที่อยู่ในบรรยากาศของโลก. นักดาราศาสตร์จีนในที่นั้นได้สังเกตว่าหางของดาวหางชี้ไปที่ดวงอาทิตย์เสมอ, แต่ความเชื่อทางทูตยังคงมีอยู่. การศึกษาดาวหางเป็นระบบเริ่มต้นในศตวรรษที่ 16 เมื่อทีโค บราห์ ใช้วิธีแพรัลแลกซ์วัดระยะห่างของดาวหาง, และมีข้อสรุปว่าดาวหางเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเหนือบรรยากาศโลก และโคจรรอบดวงอาทิตย์.

ดาวหางเป็นวัตถุที่อยู่ในระบบสุริยะที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ มีส่วนที่ระเหิดเป็นแก๊สเมื่อโคจรเข้าใกล้ดวงอาทิตย์ ทำให้เกิดชั้นฝุ่นและแก๊สที่ฝ้ามัวล้อมรอบ ทำให้ดาวหางมีลักษณะคล้ายหาง เกิดจากการแผ่รังสีของดวงอาทิตย์ไปบนนิวเคลียสของดาวหาง และใจกลางของดาวหางมีส่วนประกอบหลัก ได้แก่ “ก้อนหิมะสกปรก” น้ำแข็ง, ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์, เทน, แอมโมเนีย, และฝุ่นกับหินแข็งปะปนอยู่.

ส่วนประกอบหลักของดาวหางแบ่งได้เป็น 3 ส่วน คือ
1. นิวเคลียส (Nucleus): ส่วนที่เป็นของน้ำแข็ง หรือที่เรียกว่า นิวเคลียส จะเกิดขึ้นเมื่อดาวหางเคลื่อนที่เข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากขึ้น
2. โคมา (Coma): น้ำแข็งจากนิวเคลียสละลายกลายเป็นบรรยากาศที่ปกคลุมนิวเคลียส, เรียกว่า โคมา
3. หางไอออน (Ion Tail) และ หางฝุ่น (Dust Tail): หางไอออนเป็นอนุภาคมีประจุจากส่วนโคมาที่ถูกลมสุริยะพัดทำให้มีทิศชี้ออกจากดวงอาทิตย์, ส่วนหางฝุ่นเกิดจากอนุภาคที่ไม่มีประจุจากโคมา.

การศึกษาดาวหางช่วยให้เรามองเห็นการกำเนิดระบบสุริยะได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น, และสามารถอธิบายแหล่งที่มาของน้ำบนโลกได้. ดาวหางอาจมีบทบาทเป็นผู้ให้ชีวิตบนโลก และในทางกลับกัน, อาจมีดาวหางบางดวงพุ่งมายังโลกซึ่งต้องมีการเฝ้าระวังและเตรียมการหาวิธีหลีกเลี่ยงภัยที่อาจเกิดขึ้นจากดาวหาง. ด้วยเหตุนี้, นักวิทยาศาสตร์ยังคงศึกษาดาวหางต่อไป.